Կար չկար մի սպիտակ դդում կար։ Դդումը շատ տխուր էր նրա ընտանիը կազարագույն էր, – մայրիկ մայրիկ – ասաց սպիտակ դդումը -այո իմ սպիտակ դդումիկ – ասեց մայրիկը -ես այսօր նոր դդմի հետ եմ ծանոթացել- իր ընկեոջ անունը Ծիրան էր, իսյ սպիտակ դդումի անունը Շեկո։ – Բարև բարև Մադամ Շեկո- ասաց Ծիրանը ու գնացին, որ խաղան։ – Լավ շեկո ես գնում եմ տուն բարի գիշեր – ու Ծիրանը գնաց տուն – լավ ես գնեմ արդեն իմ քնելու ժամը անծած է։ Մի օր Շեկոի մայրիկը գնաց ուրիշ տեղ և Շեկոն լաց էր անում – մայրիկ մի գնա – ասեց Շեկոն – ես գնում եմ, մի շաբադից կգամ – և այնպես մայրիկը գնաց իր ճանապարին։ Շեկոն գնաց Ծիրանը մոտ – վայ վայ Ծիրան մայրիկս գնաց կարելի է ես քո հետ մնամ – Շեկոն լացով ասեց – այո իմ ընկերը կարելի է – իրական պատճառը, որ մայրիկը գնաց Շեկ ին ծնունդի համար էր։ Օրեր անցան մայրիկը եկավ և Շեկոին ծնունդը եկավ – մայրիկ այսօր իմ ծնունդն է ես տադնում եմ 10 տարեկան – և այդպես Շեկոն ուրախ ուրախ ապրեց։
